Een reis door India

<----Graanmolen.

Richting Zojila

Er ligt nog heel veel sneeuw op de bergpassen en we overwegen onze mogelijkheden om Leh te verlaten. Tot we het nieuws krijgen dat Zojila Pass wel een open zou kunnen zijn. We gaan ervoor.
Na lang onderhandelen in Leh vinden we uiteindelijk een taxi-jeep en een manier om uit Leh weg te komen.
Omdat de onderhandeling zeer positief in ons voordeel was besluiten we om op deze toch wel lange reis de volledige midden bank te huren zodat we iets meer plaats hebben. We delen de jeep met een jong moslim koppel en hun baby.
De tocht gaat over een van de barste delen van Leh die ik ooit gezien heb de kleuren van de rotsen gaan over van licht grijs naar donker grijs en soms oker rood.
Glas helder wild stromend water zoekt zich een weg beneden ons.
Telkens ik naar beneden kijk zie ik honderden meters de diepte in.
De wielen van de 4x4 wagen persen zich met alle kracht op het wegdek van griend, centimeters verwijdert van het ravijn en een zekere dood als hij erin gaat.
Om mijn gevoel van angst nog wat meer te voeden verteld de chauffeur dat er de week voordien een bus in de ravijn was gereden.
Al van het begin van de reis ligt de baby in mijn armen en slaapt . Regelmatig houden we halt soms voor de controle posten soms om snel wat te drinken of te eten. Eigenlijk weet ik niet goed naar waar we toegaan en vertrouw ik maar op mijn vriend. Uren gaan voorbij tot we s’avonds laat in Kargil aankomen. Ik heb mij toen heel erg bedreigt gevoelt. De jeep stopte voor het hotel ,of wat er voor moet door gaan en aan de overkant zijn tien tallen moslim mannen aan het werk op een werf. Het jonge koppel stapt uit en verdwijnt tussen de wirwar van straatjes mijn vriend en de chauffeur gaan het hotel binnen, ik blijf alleen in de jeep, moe en hongerig. Tot ik in de gaten krijg dat al die werkmannen op een rij als gieren naar mij staan te kijken. Kom ik van Mars ofzo? Gaat er door mijn vermoeide grijze massa. Ik zie ze daar nog steeds zitten, gehurkt met hun donkere baarden en kleine zwarte oogjes die stuk per stuk mijn lichaam aftasten. Al bij al heeft dat maar 15 minuten geduurd maar voor mij was het een eeuwigheid. En toen wist ik het al , Kargil daar kom ik nooit meer. In het hotel hadden we een klein vies kamertje waar we zouden wachten tot iets over middernacht om dan verder te rijden richting Zojila Pass. In dergelijke omstandigheden is het heel moeilijk om te kunnen slapen, dus praten we de ongeveer 6 uur dat we moeten wachten maar over de viezigheid van het hotel en de dreiging die in deze moslim gebieden over je heen komt als blonde, blanke vrouw. De rest van de reis heb ik dan ook een hoofddoek gedragen, al hielp dat niet echt.
Wordt vervolg.