Een reis door India

Eindelijk is het dan zo ver, we zijn opweg naar Zojila Pass ( 3530 meter) Het is de eerste keer dit jaar dat de pass open gaat .
Zojila Pass ligt tussen de 434 km lange Srinagar-Leh National Highway en is dan wel niet de hoogste berijdbare weg maar wel een van de gevaarlijkste. Je hebt daar heel harde windstoten en enorm veel sneeuwval wat natuurlijk de kans op lawines enorm vergroot. Er zijn 60 gevaarlijke punten waar de kans op een lawine heel reëel is.
Uren gaan voorbij en ik slaap tijdens deze rit die ons steeds maar hoger en hoger brengt. Het onbekende tegemoet. De chauffeur van de jeep had ons verzekerd dat er wel vervoer zou zijn dat ons over de pass zou brengen. We spreken hier dan niet over auto’s maar over paarden. Ik zie daar niet tegen op, ik heb in mijn leven wel meer meegemaakt. Maar wat ben ik geschrokken toen ik daar om 05.00 uur s'morgens bovenop die pass stond. Een zodanige verlaten plaats had ik nog nooit gezien, donkere wolken die langzaam over de Himalaya schuiven voorspellen niet veel goeds en de koude laat zich heel goed voelen. Er staan twee baraken waar soldaten in liggen te slapen. Gewekt door onze aankomst en het geblaf van de honden openen ze langzaam hun ogen. Een van de soldaten komt op mij af en vraagt heel beleefd mijn paspoort
en of ik niet binnen wil zitten daar is er vuur zegt hij.
Het is er donker en koud op elk bed ligt niet alleen een soldaat maar ook een geweer, ik voel mij hier niet gerust, die mannen hebben in maanden geen vrouw gezien. De soldaat bekijkt mijn paspoort en begint in de schemer van een zaklamp wat kriebels te zetten op een blad papier. Thee? Vraagt hij. Yummy daar heb ik wel zin in en enkele minuten later heb ik een lekkere warme tas thee in mijn handen. We zijn ondertussen al 20 minuten verder en de soldaat stelt mijn de meest rare vragen. Of ik gehuwd ben of ik kinderen heb etc. En steeds kijkt hij naar de foto in mijn paspoort. Je hebt geen idee wat er allemaal door mijn hoofd ging. Maar mijn grootste vraag was: “Hoe geraken wij in godsnaam over deze pass”. Na een half uur op mijn foto gestaard te hebben vind ik het genoeg geweest en vraag hem mijn paspoort terug, hij lacht en geeft het terug, oef voel me al iets beter. Terwijl we buiten staan en over denken wat we gaan doen komt de soldaat naar ons toe en zegt tegen mijn vriend “Jullie kunnen mee met de vrachtwagens en voegt hij er snel aan toe. Voor haar zou het geen probleem zijn om de pass over te geraken maar jij ???”
Ik begin luid te lachen, mijn vriend staat er maar wat sip bij.
Ik ben opgelucht en blij, gooi mijn rugzak in de open vrachtwagen en kruip er zelf ook in. We besluiten om een van onze sjaals op te offeren om op te zitten want dit zijn echte werf vrachtwagens en dat zie je, overal restanten van cement en stenen en geen enkel droog plekje. Dan maar bovenop de rugzak (Ik heb trouwens altijd een beschermhoes rond om mijn rugzak)
Tegen 06.30 gaan we opweg. Wat een luxe , ik heb het gevoel dat ik droom. Ik ga over een van de gevaarlijkste bergpassen ter wereld achterin een vrachtwagen. God wat heb ik toch veel geluk.

Wordt vervolgd